Ахвярую Януку Купале
Ён плыў над палямі з ветранаю хваляй,
У даль пранасіўся, ляцеў,
Там рэхам гулкім над лесамі раздаўся,
То ціх, заміраў, то ізноў калыхаўся
Ў паветры і зычна гудзеў.
Зноў зважна, свабодна ляцеў над палямі,
Над нівамі, сёламі плыў.
А гукі яго дзіўнай нотай дрыжалі
То якбы ў задуме, то якбы у жалі,
То зноў якбы громкі прызыў.
Ён зваў да жыцыця і да лепшае долі
Ўсіх тых, хто йшчэ цьвёрдым сном спаў, –
I сну заклятога апалі аковы,
I ўстаў народ цэлы і ўстаў якбы новы,
Да новаго жыцьця устаў.
|
|
